Selecteer een pagina
Dank je wel lieve pap,

Dat je elke keer weer de moeite hebt genomen om te filmen. Ik heb het je behoorlijk onmogelijk gemaakt vaak ben ik bang.

Best confronterend ook voor mij om mezelf zo te zien.

Wat een boosheid en strijd was er gaande in mij.

Fijn om zo even terug in de tijd te kunnen.

Heerlijk om ook je humor zo tussendoor te zien.

Love you big time

Aatje

Oktober 2018

Het is 9 oktober 2018 als ik dit briefje typ naar mijn vader. Ik heb twee dagen videobeelden bekeken van mezelf in de puberteit. De beelden zijn gedigitaliseerd.

Nieuwsgierig druk ik op play en bekijk de aankomende 2 uur mezelf en mijn ouders en zusje in allerlei situaties.

De zomervakanties in Frankrijk. Thuis aan de Mauritslaan in Apeldoorn in ons ouderlijk huis. Uitdagend, boos, afgesloten, maar ook speels, lief, jong en zo zoekend.

Maar vooral heel erg in mezelf gekeerd. Angstig, niet wetend wat ik met mijzelf aan moest. Mijn buitenkant liet een ander beeld zien van wat er in de diepte schuilging.

De juiste woorden kon ik niet vinden. Opgesloten in mezelf en mijn cocon. Een grote mond en stoere houding met veel weerstand naar buiten. Mijn kwetsbaarheid en gevoeligheid beschermend.

Mijn ouders zie ik zoeken, dan weer ergeren. Vooral mijn moeder en ik lijken mijlen ver van elkaar verwijderd te zijn.

Daar is mijn vader met de videocamera, met zijn humor brengt hij licht en speelsheid. Ik voelde het, soms breekt er een glimlach door, kan ik even stoeien met hem.

Dan weer probeer ik vooral de muur van bescherming overeind te houden.

Een traan rolt over mijn wang. Het is alsof ik het wil uitschreeuwen. Is er dan niemand geweest die kon zien en voelen wat er in mij schuilging?

Was er dan niemand die door mijn muur kon breken. Die me vast kon houden, net zolang dat ik mijn verzet en weerstand liet varen. Dat mijn armen en hoofd de strijd loslieten en ik me kon overgeven aan de liefde en warmte van diegene die me vasthield.

Ik heb vaker gekeken naar oude foto’s en videobeelden. Deze keer is het anders. De vele innerlijke reizen in mijn maskers maken dat ik anders kan kijken.

Maar vooral anders kan voelen. Er is een heel kwetsbaar stuk, dat ik zo hard heb willen beschermen dat zich opent.

Het is het hele jonge meisje dat ik ooit was. Puur en zo gevoelig. Ik kan haar voelen. Ik kan me verbinden met haar.

En terwijl de tranen over mijn wangen lopen voel ik van binnenuit wat ik al die jaren heb gedaan. Hoe het psychopathische masker zich heeft opgebouwd van binnen.

Hoe ik de kindconclusie Ik mag nooit meer verliezen trouw ben gebleven.

Kijkend vanuit de karakterstructuren en de kindconclusies pel ik steeds verder mijzelf in laagjes af. Dit keer zet ik ook een andere bril op.

Ik zie ineens zo helder wat de rol van mijn vader is geweest. Wat hij heeft geprobeerd te doen. En hoezeer ik dat eigenlijk nodig heb gehad. Een knipoog op de achtergrond. Een grapje.

Ik heb je gezien pap. Ik weet nu dat jij er was. dat je gevoeld hebt , dat er ook wat anders in mij leefde.

Het is helend om dit alsnog te zien en voelen. Inzicht krijgen hierin, van binnenuit iets anders voelen, geeft rust. Het is alsof de film hierdoor compleet is geworden.

Ik zie namelijk ook ineens hoeveel speelsheid en levenslust er ook in die tijd aanwezig was. Hoe de puberteit deze ook heeft vergroot.

mei 2019

Het is eind mei en ik bekijk oude videobeelden van toen de kinderen nog klein waren.

Ik kijk naar beelden van mijn oudste zoon. Zo puur en gevoelig. Niet-wetend wat hij met zichzelf en zijn omgeving veelal om moest gaan.

Ik denk terug aan afgelopen 9 jaar. Hoe er steeds meer verwijdering is gekomen tussen hem en mij.

Hoe ik me groen en geel heb geƫrgerd aan zijn weerstand. Hoe hij onbereikbaar leek.

Ik denk terug aan oktober vorig jaar. Aan mijn eigen beelden van de puberteit. Hoe we gevoelens en ervaringen als kind opslaan en omzetten in conclusies en denkpatronen en vooral bezig zijn om deze te bevestigen.

De tranen rollen over mijn wangen. Hij is net als ik. Mijn oudste zoon. Onder de laag van weerstand en terugtrekken gaat een hele gevoelige jongen schuil.

De boosheid naar hem verdwijnt. Ik neem het aan. Het is tijd. Tijd om dieper af te reizen. Om de les te nemen en een andere weg te gaan inslaan.

Ik kijk mijn oudste zoon aan als hij weer eens in zijn weerstand schiet en lach stilletjes naar hem. Twinkelende ogen kijken terug.

Augustus 2019

Steeds meer ben ik me ervan bewust dat niets en niemand vanzelf gebeurd in je leven. We worden uitgedaagd om die stukken in onszelf die we in de schaduw hebben geplaatst, onder ogen te zien, te erkennen en ons ermee te verbinden.

Dat is wat heling brengt. Hoe heftig het trauma ook is wat je mee hebt gemaakt, hoe verdrietig, angstig, gekwetst of boos je ook bent (geweest).

Inzicht is de eerste stap naar transformatie.

Op 9 september geef ik een gratis onlinetraining De Nieuwe Karakterstructuren Verdieping waar ik je een week lang ga inspireren over kindconclusies en maskers.

Het wordt een persoonlijke reis die je gaat afleggen. Een die je vervolgens ook in je werk als coach/therapeut of trainer kan toepassen.

Meer informatie en aanmelding kan via de website: https://academievoorverdieping.nl/de-nieuwe-versie-karakterstructurenverdieping/

Als je mensen kent voor wie dit ook interessant kan zijn, fijn als je wilt delen.

In alle trainingen en opleidingen die ik geef is er altijd een praktische koppeling aanwezig. Ik deel volop voorbeelden uit mijn leven, de relaties, mijn werk en het ondernemerschap.